معماری سبز روشی پایدار در طراحی ساختمان سبز است، طراحی و ساخت و ساز با توجه به محیط زیست. معماران سبز معمولاً با مفاهیم کلیدی ایجاد خانه ای کارآمد و سازگار با محیط زیست کار می کنند.
اکولوژی طبیعی کره زمین باید الگوی کلان باشد تا معماران از آن به عنوان الگویی برای طراحی یک ساختمان سبز استفاده کنند.
معیارهای معماران سبز
معمارانی که در این سبک فعالیت می کنند، از درجه های استاندارد در طراحی و تمرین معماری برخوردار هستند و ممکن است برای نشان دادن دانش سبز یا محیطی خود، مدارک دیگری در این زمینه کسب کنند. با این حال، مهم ترین نشانه صلاحیت معماران در امور سبز مهارت و تجربه آن ها است. این یک کار در ارتباط با محیط زیست می باشد، اما گوش دادن به نیازهای مشتری و تبدیل آن ها به یک طرح کارآمد موضوع مهم است.
پایدار بودن در کلیه موارد مربوط به طرح؛ از مشاوره اولیه، بازدید از سایت و طرح های اولیه، اصلاح برنامه موضوعات مهمی هستند که معمار باید به آن ها توجه کند. معماری که در نظر دارد یک ساختمان سبز را طراحی کند، باید بتواند از طریق نمونه کارها و رویکرد خود این امر را نشان دهد.
برخی از جنبه های معماری سبز
یک معمار باید بتواند آنچه را که باعث می شود انرژی ساختمان بیشتر شود را به مشتری بگوید و توصیه کند. معمار همچنین باید با استفاده از حس معماری خود و جدیدترین فناوری و روش ها ، ایده های مشتری را به واقعیت تبدیل کند. این شامل پنل های خورشیدی، ساخت و ساز ساختمان با مواد سبز، چوب ، سنگ یا (یا حتی مواد زاید بازیافت شده مانند لاستیک یا بطری های شیشه ای یا پلاستیکی) می شود.
اصول معماری سبز شامل اقداماتی است که باعث افزایش بهره وری انرژی می شود. این امر از طریق طرح هایی که مصرف انرژی را کاهش می دهند، انجام می شود، طرح هایی شامل بهره برداری از منابع انرژی جایگزین و پایدار مانند باد و نور خورشید. به عنوان مثال، معماری سبز از الگوهای جریان طبیعی هوا و روشنایی طبیعی برای کاهش نیاز به گرما و تهویه بهره می برد. این طرح ها صرفاً بر کاهش هزینه های حرارتی، نورپردازی و کاهش مصرف انرژی برق تأکید دارند.
ویژگی های معماری سبز:
- بهره وری انرژی
- بهره وری آب
- اثرات محیطی اندک و حفظ ویژگی های طبیعی
- هزینه نگهداری پایین
- کیفیت محیط داخلی
