معماری پایدار یکی از انواع معماری می باشد. طراحی در این نوع معماری براساس صرفه جویی در انرژی و کاهش آلودگی محیط زیست صورت می گیرد. این نوع معماری به منابع انرژی و محیط زیست آسیب کمتری می رساند و کمترین ناازگاری را با محیط زیست دارد.
مهم ترین اصول معماری پایدار کاهش آلودگی های زیست محیطی و بهینه سازی مصرف انرژی می باشد. معماری پایدار که طراحی سبز نیز نامیده می شود بر طبق طراحی اکولوژی و منطبق با طبیعت استوار عمل می کند. معماری پایدار بر پایه ی سه عنصر انرژی، اکولوژی و اقلیم می باشد.
در معماری سبز یا پایدار ساختمان با استفاده از مصالح و متریال های قابل بازیافت ساخته می شوند. دوام و مقاومت مصالح در این نوع معماری مهم می باشد. پس می توان گفت انتخاب مصالح و عملکرد آن ها از مهم ترین اقدامات طراحی پایدار می باشد. در معماری سبز یا پایدار یک ساختمان باید از ۸۰ درصد خودکفایی لازم در تامین انرژی برخوردار باشد.
هدف کلی و اصلی از طراحی سبز و پایدار این است که ساختمان ها به گونه ای طراحی شوند که از مصالح بازیافت شده استفاده شوند. این نوع معماری استفاده از مواد طبیعی و معدنی را به حدالقل می رساند. این نوع معماری نوعی تعادل در چرخه طبیعت ایجاد می کند.
