نقش برجسته یکی از تکنیک های ساخت سفال است.این هنر دارای پیشینه ای 20000 ساله در فرهنگ های شرقی و غربی است.در این هنر اشکال روی یک سطح حکاکی می شوند و به صورت برآمده از سطح نمایش داده می شوند.
درواقع نقش برجسته دارای حالتی میان مجسمه‌سازی و نقاشی است که معمولا آن بدون رنگ پردازی ساخته می شود. این هنر یک نوع اثر هنری مجسمه ای است که در آن شکل ها بر روی یک سطح حکاکی می شوند و یا معمولا، برای ایجاد تصاویر روی سطح، مواد سطوح به طوری که شکل ها از هم جدا نشوند، کنده کاری می شوند.
امروزه طراحی های نقش برجسته را می توان بر روی اجسام و وسایل مختلف و همچنین به شیوه های مختلف حجاری و ایجاد نقوش برجسته انجام داد.
خاک رس و چوب احتمالا اولین مواد مورد استفاده در این هنر بودند اما نخستین اثر نقش برجسته، با سنگ و سنگ تراش ماقبل تاریخ ساخته شده بود.
نقش برجسته تقریبا از زمان لولوبی ها در ایران رواج پیدا کرد که از آثار بدست آمده ی آن می توان به نقش برجسته های سنگی در ایلام اشاره کرد. در نقش برجسته، بیشتر از خط، بر کانتور و استفاده از کنتراست بین روشنی و تاریکی تاکید می شود.
بابلی ها، آشوری ها و هیتیت ها در هر دو زمینه مجسمه سازی و نقش برجسته کم فعالیت داشتند.در قرن های اول و دوم قبل از میلاد، مجسمه سازی و نقش برجسته کم، در غرب هند رواج داشت.
نقش کم برجسته، نوعی تزئین سطح یا نما است که در آن برآمدگی یا برجستگی مجسمه بسیار جزئی یا کم عمق است.در این نوع برجستگی مجسمه یا طرح کم و جزئی و پس زمینه کاملا مسطح است.
این نوع بیشترین مقدار از نقش برجسته را در سطح پس زمینه دارد و شامل بیشترین حد از نقش برجسته و بیش از 50 درصد سطح پس زمینه می شود.
در این سبک، یک تصویر بر سطح تخت حکاکی می شود و عمدتا ماهیت این تصاویر باریک و کشیده است. این سبک به طور عمده مربوط به هنر
مصر باستان استدر این نوع یک تصویر بر سطح تخت حکاکی می شود بیشتر ماهیت این تصاویر باریک و کشیده است.
امروزه تابلو های نقش برجسته در میان افراد زیادی از جامعه از محبوبیت برخوردارند. بسیاری از افراد به دنبال استفاده از نقش برجسته در مکان های گوناگون مانند محیط های تجاری، اداری و همچنین منازل هستند.
